Vaak maakt de vrouw van achter de bar een praatje met Fiona, gewoon over de creche, of het broodje lekker is, of ze de bus zag, dat soort dingen. Fiona is dan zo verlegen dat ze haar hoofd de andere kant opdraait, zo ver ze maar kan. Ze luistert echter wel want als de vrouw even later weer achter de bar staat, dan kijkt ze om en lacht terug. Ze vindt de aandacht dus erg fijn.
Ze heeft het ook een paar keer gehad bij een vreemde op straat die tegen haar begon te praten. Ze kijkt dan verschrikkelijk de andere kant op om diegene maar niet te hoeven zien.

We hebben een boekje, Kikker is verliefd, waarin kikker ook verlegen is en dan niet tegen Eend durft te zeggen dat hij verliefd op haar is. Kikker durft helemaal niet meer te praten met Eend. We hebben dit een paar keer gelezen en ik heb ook met Fiona nagespeeld hoe zij dan doet bij de koffie, hoe ze de andere kant opkijkt.
En ook hoe ze op de creche nooit antwoord gaf als haar iets gevraagd werd. Ze stak dan altijd haar vingers in haar mond en keek de andere kant op.
Ook bij mensen die Nederlands spraken, deed ze dit, dus de taal maakte niet uit.

Nu kan ze het goed zelf benoemen als ze verlegen is. Laatst kwamen de 'buren' van de watermolen bij Cok en Inigo eten en wij ook. Toen ze binnen kwamen en zich voorstelden, kroop Fiona in mijn armen weg en mompelde in mijn oor dat ze verlegen was. Zo knap!
Later zakte de verlegenheid weg en was ze erg gezellig.