Aan tafel doet ze ook kiekeboe, achter haar eigen handen. Maar ze gluurt wel altijd om te kijken of we nog wel kijken.
We spelen ook wel verstoppertje. Ik ga me dan verstoppen en Fiona zoekt. Dat houdt in dat ik haar ergens in een hoek zet en me heel snel moet verstoppen want ze komt meteen achter me aan om me te zoeken. Ze weet dus altijd al dat ik of in de woonkamer ben of in de keuken/ gang. Toch kan ze me soms moeilijk vinden. Ze loopt dan de keuken in en blijft een poosje staan rondkijken zonder de bekende plekken af te gaan. Dan sta ik dus twee meter verderop achter de koelkast of het gordijn. Meestal roep ik haar of maak een geluidje en dan loopt ze nog een paar stappen of draait ze zich om en ziet ze me.
Na een paar keer dit herhaald te hebben, gaat ze zich soms zelf verstoppen. Dit is altijd achter het gordijn en dan roept ze wat ik denk haar eigen naam is, het klinkt als wawa. Het heeft exact die intonatie die ik gebruik als ik Fiona roep bij het verstopspelletjes.

Ook het spel 'waar is het?' spelen we vaak. Fiona heeft dan een speelgoedje wat ze ergens verstopt (achter haar rug of onder haar trui) en dan kijkt ze je aan met een verbaasd geluidje en beide handjes open: 'waar is het?'
Dan verbazen we ons even en dan haalt ze het weer tevoorschijn. Laatst in bad had ze de eend achter haar rug verstopt maar toen ze hem weer wilde pakken, bleek hij een heel eind afgedreven te zijn. Toen was ze echt verbaasd.
De bed-knuffeltjes worden altijd in mijn pyama verstopt, in de mouw of bij mijn hals.