Als we Luca naar de creche brengen waar Fiona ook anderhalf jaar heeft gezeten, dan hangt ze verlegen achter mijn rug en zegt niets terug tegen de leidsters.
Fiona wil niet bellen, ook niet met bekenden. Ze belt enkel met mij en met Tibor.

Wat ze sinds kort wel doet en daar ben ik erg trots op: Ze zegt netjes dankjewel voor het spelen als ze ergens is geweest. Ook heeft ze op haar verjaardag alle gasten bedankt voor hun cadeautje.
Heel knap van haar!

Luca daarentegen is helemaal niet verlegen. Gaat de deurbel, dan rent hij op de deur af om te kijken wie er buiten staat. Op de verjaardag van Fiona wilde hij door iedereen opgetild worden en klom hij bij iedereen wel even op schoot. Als we op de creche aankomen, rent hij direct met uitgestrekte armpjes naar zijn lievelingsjuf om op schoot te worden getild.
Geen greintje verlegenheid dus. Ook heeft hij geen angst voor vreemden.
Samen met zijn nieuwsgierigheid heeft dit ook een nadeel: hij loopt zo bij me weg.
Terwijl Fiona altijd bij mij in de buurt is en vooral toen ze klein was nooit verder van me was dan een meter, loopt Luca gewoon weg waar hij heen wil. Op school bij Fiona moet ik heel goed opletten, want in twee tellen is hij drie lokalen verderop tussen alle drukte doorgelopen. Als ik hem uit de bakfiets til en het zeiltje over de bak trek, dan staat hij al tien meter verderop, totaal niet op auto's lettend ofzo.
In de bibliotheek, de supermarkt of op het schoolplein, het maakt niet uit want Luca trekt zijn eigen plan en gaat ervoor, of ervandoor. Af en toe kijkt hij even om of hij me nog ziet en ook al ben ik ver weg, dan gaat hij weer verder op pad. Ziet hij me niet, dan scharrelt hij ook rustig verder. Hij raakt daar niet van in paniek.